Διάβασα: "Χάνιμπαλ - Το ξύπνημα του κακού" του Thomas Harris

Φίλοι μου καλοί κι αγαπημένοι γειά σας...
Όπως βλέπετε ο μήνας μπήκε δυναμικά μιας και αυτή είναι η τρίτη ή η τέταρτη βιβλιοκριτική μου για τον μήνα αυτό και έρχονται κι άλλες ;)
Στο σημερινό post θα μιλήσουμε για το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς Χάνιμπαλ

Από το οπισθόφυλλο: Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ αναδύεται μέσα από τον εφιάλτη του Ανατολικού Μετώπου. Ενα αγόρι μέσα στο χιόνι, βουβό, με μια αλυσίδα δεμένη γύρω από το λαιμό του.
Φαίνεται ολομόναχος, αλλά κουβαλάει μαζί του τους δαίμονές του.
Ο θείος του, ένας διακεκριμένος ζωγράφος, τον βρίσκει σ’ ένα σοβιετικό ορφανοτροφείο και τον παίρνει μαζί του στο Παρίσι, όπου ζει με την όμορφη Γιαπωνέζα γυναίκα του, τη λαίδη Μουρασάκι.
Η λαίδη Μουρασάκι θα βοηθήσει τον Χάνιμπαλ να γιατρευτεί.
Χάρη σ' εκείνη θα ακμάσει, και θα γίνει ο νεαρότερος φοιτητής που έγινε ποτέ δεκτός σε ιατρική σχολή στη Γαλλία.
Αλλά οι δαίμονές του τον επισκέπτονται και τον τυραννούν. Κι όταν μεγαλώσει αρκετά, τους επισκέπτεται κι αυτός με τη σειρά του.
Έτσι ανακαλύπτει ότι έχει και κάποια άλλα ταλέντα, πέρα από τα ακαδημαϊκά. Και μ' αυτή την αποκάλυψη ο Χάνιμπαλ Λέκτερ μετατρέπεται σε άγγελο του θανάτου.

Ανάμεικτα τα συναισθήματα για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Υπήρχαν περιγραφές τις οποίες τις απόλαυσα πολύ και ήθελα περισσότερο. Υπήρχαν και περιγραφές με τις οποίες βαρέθηκα του θανατά.
Ενώ προσπαθεί να σε βοηθήσει να κατανοήσεις το πως έγινε ο κατα συρροήν δολοφόνος των προηγούμενων βιβλίων, κάλυψε μόνο μια ηλικιακή ομάδα! Και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα άλλο ένα prequel προκειμένοω να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της εν ψυχρώ εκδίκησης που αναζητείται εδώ και του κανιβαλισμού και της αναρχίας αργότερα στη ζωή του. Επίσης, διαπίστωσα ότι μεγάλο μέρος της έντασης των υψηλών ρίσκων αφαιρέθηκε, με την προοπτική να συνδέεται τόσο στενά με τον ίδιο τον Λέκτερ. Αυτό ήταν αρκετά ευχάριστο, αλλά αισθάνθηκε σαν μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση σε σύγκριση με τις ρίγη και συγκινήσεις που βιώνονται προηγουμένως από αυτόν τον χαρακτήρα. 
Δεν θα έλεγα ότι ήταν τόσο τρομακτικό όσο τα άλλα. Η ταινία πάντως φαινόταν πιο τρομακτική από το βιβλίο. Φαίνεται πολύ βιαστικό καιπραγματικά καμία σχέση η εικόνα του Χάνιμπαλ που ξέρουμε με αυτή του συγκεκριμένου βιβλίου. 

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν στα αγαπημένα μου βιβλία για φέτος αλλά ούτε και το μίσησα.
Οπότε δεν ξέρω αν θα το προτείνω σε κάποιον για να το διαβάσει.

Θα τα πούμε σε επόμενο post
spread the word
_mitsuki