Φίλοι μου καλοί κι αγαπημένοι καλησπέρα!
Επλίζω να είστε όλοι καλά.
Στο σημερινό post θα μιλήσουμε για ένα βιβλίο της Ζωρζ Σαρή το οποίο (κλασικά) άργησα να διαβάσω.
"Όταν πιστεύει ένας άνθρωπος σε μια ιδέα πολύ πρέπει να την υπερασπίζεται, ακόμη και να πεθάνει γι'αυτή"
1967. Η 9χρονη Άννα έχει γενέθλια και ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους φίλους της, αλλά, όταν ξημερώνει εκείνη η μέρα, τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Η Ελλάδα δεν έχει πια δημοκρατία, αλλά δικτατορία. Ο Παπαδόπουλος έχει κάνει πραξικόπημα και έχει αναλάβει τη κυβέρνηση της χώρας, επιβάλλοντας ένα καθεστώς ανελευθερίας και φόβου. Η Άννα μαζί με την οικογένειά της μεγαλώνει μέσα σε αυτά τα γεγονότα ζώντας τον φόβο, τη σύλληψη, την εξορία και τα βασανιστήρια φίλων και γνωστών. Η Άννα μπαίνει στην εφηβεία, ωριμάζει και αμφισβητεί όχι μόνο το καθεστώς αλλά και τους γονείς της και δε διστάζει να αντιδράσει. Κοντά της, ο νονός της, ο οποίος υποκαθιστώντας κατά κάποιον τρόπο τους γονείς της είναι πάντα δίπλα της.
Εϊναι ένα βιβλίο απλό, άμεσο και θα έλεγα γεμάτο ευαισθησία. Αν και απευθύνεται σε παιδιά και κυρίως εφήβους, φανερώνει το πραγματικό και σκληρό πρόσωπο της δικτατορίας.
Ανατρίχιασα στο σημείο που αναφέρεται το γράμμα της Κατερίνας όπου περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη στο κτήριο της ασφάλειας. Από τη μία σου προκαλέι θλίψη μιας και βλέπεις ότι τα παιδικά χρόνια ενός παιδιού έχουν αμαυρωθεί από το χουντικό καθεστώς. Παιδί που ζούσε μια μονότονη ζωή χωρίς ίχνος χαράς.
Θεωρώ ότι είναι από τα βιβλία που έστω και αποσπασματικά πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία σαν γεγονότα που γονάτισαν την ελληνική κοινωνία και των οποίων τα αποτελέσματα εξακολουθούν να επηρεάζουν τη ζωή μας μέχρι και σήμερα.
Πείτε μο αν το έχετε διαβάσει
spread the word
_mitsuki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου