Ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά.
Στο σημερινό ποστ θα μιλήσουμε για ένα βιβλίο "γροθιά" που δυστυχώς έχω ακούσει από αρκετούς να αμφισβητούν την εγκυρότητά του.
Τη μέρα που κλείνει τα δεκατρία της χρόνια, η Άννα Φρανκ παίρνει δώρο ένα ημερολόγιο. Αποφασίζει να του εκμυστηρευτεί όλα της τα μυστικά και για να το καταφέρει δημιουργεί ένα φανταστικό πρόσωπο, την Κίτι, την πιστή φίλη που αποζητά, αλλά δεν θα προλάβει να αποκτήσει. Τελικά η Κίτι θα γίνει μάρτυρας της βεβιασμένης ωρίμανσης μιας κοπέλας ήδη πολύ ώριμης για την ηλικία της, που ζει σε μια εποχή όπου γκρεμίζονται όλα τα ιδανικά, οι άνθρωποι δείχνουν τον χειρότερο εαυτό τους και δεν ξέρουν αν πρέπει να πιστέψουν στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη και στον Θεό. Το 1942, η Άννα και η οικογένειά της αναγκάζονται να κρυφτούν κυνηγημένοι από τους ναζί σε ένα παλιό κτίριο στο Άμστερνταμ. Παραμένουν εκεί δύο χρόνια, ώσπου συλλαμβάνονται από την Γκεστάπο στις 4 Αυγούστου 1944. Επέζησε μόνο ο πατέρας της, χάρη στον οποίο εκδόθηκε και το ημερολόγιο.
Τα συναισθήματα που κυρίως εκφράζει η Άννα στο ημερολόγιο είναι λύπη και αγανάκτηση.
Κατόπιν επέρχεται η ζήλια και ο ανταγωνισμός με την αδελφή της καθώς θεωρεί ότι οι γονείς της έχουν αδυναμία στην αδερφή της, Μαργκό!
Ανθρωπίστρια έως το κόκαλο, ονειρευόταν να βοηθάει ανθρώπους όταν μεγαλώσει, σε μία εποχή που η λέξη ανθρωπιά είχε χαθεί κυρίως από τα μυαλά των ανθρώπων.
Η ιστορία της Άννας Φρανκ με σημάδεψε αρκετά και με έκανε να συνειδητοποιήσω (ναι σε αυτήν την ηλικία) τη βαρβαρότητα του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Δεν μπορώ ούτε κατά διάνοια να φανταστώ πώς είναι να εκδιώχνεσαι, να χάνεις το σώμα σου και την ψυχή σου βιώνοντας βασανισμούς και στο τέλος να πεθαίνεις χωρίς να σου έχει απαντήσει κανένας το «γιατί».
Είναι ενα βιβλίο το οποίο θεωρώ πρέπει να διαβαστεί κυρίως από παιδιά δημοτικού προκειμένου να καταλάβουν και να εκτιμήσουν το πόσο τυχερά είναι που δεν ζουν τέτοιες καταστάσεις.
Βέβαια εγώ το διάβασα πιο μεγάλη αλλά δεν πειράζει! Είναι ένα βιβλίο...must!
Θα κλείσω αυτό το ποστ με τα τελευταία λόγια από το ημερολόγιο της Άννας.
“Βλέπω τον κόσμο αργά αργά να μεταμορφώνεται σε άγριο τοπίο. Ακούω τον κεραυνό που πλησιάζει και που μια μέρα θα καταστρέψει κι εμάς τους ίδιους… Νιώθω τον πόνο εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όμως, όταν κοιτάζω τον ουρανό, νιώθω μέσα μου πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, πως αυτή η σκληρότητα θα τελειώσει, πως η ειρήνη και η γαλήνη θα επιστρέψουν και πάλι… Πίστεψέ με, αν είσαι έγκλειστος για ενάμισι χρόνο, μπορεί να σου στοιχίζει πολύ κάποιες μέρες. Το ποδήλατο, ο χορός, το σφύριγμα, το να κοιτάς έξω απ’ το παράθυρο στον κόσμο, το να νιώθεις νέος, το να νιώθεις ελεύθερος, αυτά είναι τα πράγματα που μου λείπουν… Δεν θέλω να ζω μάταια όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλω να εξακολουθήσω να ζω και μετά τον θάνατό μου… Κάποια μέρα αυτός ο φοβερός πόλεμος θα τελειώσει… Κάποια μέρα θα ξαναγίνουμε άνθρωποι κι όχι απλά Εβραίοι… Ποιος μας προκάλεσε αυτή τη συμφορά;”
spread the word
_mitsuki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου