Καλησπέρα παιδιά! Ελπίζω να είστε καλά. Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω στο blog. Επέστρεψα όμως και θα αναπληρώσω το κενό. Στο σημερινό post θα μιλήσουμε για ένα αριστούργημα της γαλλικής λογοτεχνίας, "Το φάντασμα της Όπερας".
Σας έχει τύχει ποτέ, όπως σκαλίζετε τη βιβλιοθήκη σας να βρείτε βιβλία που δεν έχετε διαβάσει? Ή βιβλία που είχατε ξεκινήσει πιο παλιά και για κάποιο λόγο τα αφήσατε στη μέση και δεν τα συνεχίσατε ποτέ? Ε λοιπόν αυτό έπαθα κι εγώ με αυτό το βιβλίο. Το είχα ξεκινήσει και δεν το συνέχισα ποτέ. Ήμουν πιο μικρή και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τόσο πολύ την ιστορία.
Το ξεκίνησα όμως μια Παρασκευή και Κυριακή το τελείωσα και ομολογώ πως είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχω διαβάσει!
Από το οπισθόφυλλο: Μια στοιχειωμένη ιστορία αγάπης, ένας έρωτας χωρίς ανταπόδοση,η ιστορία του φαντάσματος που μεγαλούργησε στην Όπερα του Παρισιού, που αγάπησε τη μικρή και άσημη προστατευόμενη μαθήτριά του, τη βοήθησε να απογειωθεί καλλιταχνικά, αλλά και την υποχρέωσε να πνίξει τα αισθήματά της και να τον ακολουθήσει σε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Ο Γκαστόν Λερού δηλώνει απερίφραστα ότι το φάντασμα της Όπερας είναι υπαρκτό πρόσωπο και μας παρασύρει στα δαιδαλώδη παρασκήνια μιας πασίγνωστης θεατρικής σκηνής, με μια γλυκιά μελαγχολία των αγγέλων της μουσικής.
Γνώμη: Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το συγκεκριμένο βιβλίο. Εϊναι ένας φοβερός συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ με μια δόση θα έλεγα ρομαντισμού γοτθικού, που κάνει την καρδιά σου να σπάει. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι μια ωδή στον Έρωτα και τη Μουσική. Δράμα, αγωνία και φαντασία δένουν αρμονικά στη σύνθεσή του. Μέσα από τις αφηγήσεις μπορείς να φτιάξεις ολόκληρη την εικόνα του βασικού ήρωα. Η αγωνία κορυφώνεται όταν η γλτκιά Κριστίν βρίσκετα σε ένα Δίλημμα: από τη μία ένας έρωτας γλυκός και αθώος και από την άλλη η φρίκη, ο Ερίκ. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Ερίκ συμβολίζει το εσωτερικό σκοτάδι που έχει ο καθένας από εμάς. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο και χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου.
Απόσπασμα που ξεχώρησα: "... Από έρωτα...νταρόγκα... θα πεθάνω από έρωτα... αυτή είναι η αλήθεια... την αγαπούσα τόσο πολύ!...Και την αγαπώ ακόμη, νταρόγκα, γιατί πεθαίνω απ΄την πολύ αγάπη μου γι'αυτήν, σου το λέω. Αν ήξερες πόσο όμορφη ήταν όταν μου επέτρεψε να τη φιλήσω ζωντανή, μου ορκίστηκε στη σωτηρία της ψυχής της... Ήταν η πρώτη φορά, νταρόγκα, η πρώτη φορά, τ' ακούς, που φίλησα μια γυναίκα... Ναι, ζωντανή, τη φίλησα ζωντανή και ήταν ωραία σαν νεκρή!..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου